To nie charakter nieruchomości decyduje o jej związku z działalnością gospodarczą

TEMAT NA CZASIE W przypadku podatników będących osobami fizycznymi, sam fakt posiadania nieruchomości przez przedsiębiorcę nie jest wystarczający do uznania jej za związaną z działalnością gospodarczą. Konieczne jest ustalenie, czy nieruchomość wchodzi w skład przedsiębiorstwa, czy też stanowi majątek osobisty, odrębny od majątku związanego z prowadzonym biznesem – orzekł WSA

Wojewódzki Sąd Administracyjny (WSA) w Olsztynie wydał ważne orzeczenie dotyczące kwalifikacji nieruchomości jako składnika majątku przedsiębiorstwa. Sąd podkreślił, że samo posiadanie nieruchomości przez przedsiębiorcę nie jest wystarczającą przesłanką do uznania jej za związaną z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W wyroku z 18 grudnia 2024 r. (sygn. akt I SA/Ol 366/24) WSA w Olsztynie szczegółowo przeanalizował kryteria, jakie należy brać pod uwagę przy ocenie związku nieruchomości z działalnością gospodarczą. Sąd zwrócił uwagę, że konieczne jest kompleksowe badanie okoliczności sprawy, wykraczające poza formalne dane z rejestrów.

Kluczowe znaczenie ma ustalenie, czy dana nieruchomość faktycznie wchodzi w skład przedsiębiorstwa, czy też stanowi majątek osobisty przedsiębiorcy, odrębny od majątku związanego z prowadzonym biznesem. Przy tej ocenie istotne są następujące czynniki: rzeczywisty sposób wykorzystywania nieruchomości w bieżącej działalności, możliwości jej wykorzystania w przyszłości, okoliczności i cel nabycia nieruchomości, źródło środków przeznaczonych na jej zakup oraz charakter i lokalizację prowadzonej działalności gospodarczej.

Sąd podkreślił, że dane wynikające z ewidencji gruntów i budynków oraz wpisów w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (CEIDG) stanowią jedynie punkt wyjścia do analizy. Same zapisy w oficjalnych rejestrach nie przesądzają jednak o gospodarczym charakterze nieruchomości.

Należy podkreślić, że orzeczenie ma istotne znaczenie praktyczne dla przedsiębiorców będących osobami fizycznymi. Wskazuje bowiem, że organy podatkowe nie mogą automatycznie klasyfikować wszystkich nieruchomości posiadanych przez przedsiębiorcę jako związanych z działalnością gospodarczą. Konieczne jest każdorazowe zbadanie rzeczywistego wykorzystania nieruchomości oraz innych okoliczności wskazujących na jej funkcjonalne powiązanie z prowadzonym biznesem.

Wyrok potwierdza również, że granica między majątkiem osobistym przedsiębiorcy a majątkiem jego firmy nie zawsze jest oczywista i wymaga szczegółowej analizy konkretnego przypadku. Ma to szczególne znaczenie w kontekście opodatkowania nieruchomości oraz możliwości zaliczania wydatków związanych z jej utrzymaniem do kosztów prowadzonej działalności gospodarczej.