BDO W MEDIACH Nocleg opłacony ze środków pracodawcy, to dla pracownika przychód ze stosunku pracy. Tym samym wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika niebędącego w podróży służbowej – ewentualnie nadwyżki ponad kwotę zwolnioną – pracodawca ma obowiązek doliczyć do jego wynagrodzenia i potracić podatek – wynika z wyroku WSA w Poznaniu, który opisuje Rzeczpospolita.
Rafał Krysa, radca prawny i doradca podatkowy w Dziale Doradztwa Podatkowego BDO, biuro w Krakowie skomentował to orzeczenie dla gazety. Podkreślił, że komentowany wyrok WSA w Poznaniu należy uznać (niestety) za zasadny, zwłaszcza na tle treści powołanej w nim uchwały 7 sędziów SN z 19 listopada 2008 r. (sygn. akt II PZP 11/08).
Przedmiotem uchwały tej jest kwestia określenia „miejsca pracy” oraz kosztów związanych z działalnością tzw. pracowników mobilnych. Wynikają z niego następujące konkluzje:
Przekładając powyższe na grunt stanu faktycznego zawisłej sprawy należy uznać, iż w komentowanym wyroku Sąd prawidłowo przyjął, iż wykonywania pracy na poszczególnych budowach nie można utożsamiać ani z podróżą służbową ani z pracą mobilną, ponieważ za pracownika mobilnego uważa się pracownika pracującego w warunkach stałego przemieszczania się (podróży), dla którego podróż nie stanowi zjawiska wyjątkowego, lecz jest normalnym wykonywaniem obowiązków pracowniczych. Świadczenia te, jako niezwiązane z „podróżami służbowymi”, nie będą objęte zwolnieniem z PIT.
Sąd w sposób prawidłowy przyjął również, iż nie sposób w odniesieniu do pracowników wykonujących taki rodzaj pracy, jak przedstawiony przez wnioskodawcę we wniosku w opisie zaistniałym stanie faktycznym zastosować analogicznego rozwiązania, jak dla pracowników mobilnych i uznać, że zapewnienie bezpłatnego zakwaterowania pracownikom, leży wyłącznie w interesie pracodawcy oraz służy wyłącznie realizacji obowiązku pracowniczego tak, jak ma to miejsce w przypadku „pracowników mobilnych”.
Podsumowując zatem: jako że nie podlegają PIT wyłącznie świadczenia związane z podróżą służbową (zwolnienie z ustawy o PIT) lub związane z „pracą mobilną” (przysporzenie na rzecz pracodawcy, a nie pracownika), WSA w Poznaniu prawidłowo skonkludował, iż w przypadku wydatków na zapewnienie noclegów za granicą pracownikom wnioskodawcy, ich wartość będzie podlegała opodatkowaniu PIT, a pracodawca powinien skalkulować i odprowadzić na zaliczek na PIT także od wartości tych nieodpłatnych świadczeń.
Cały artykuł można przeczytać w Rzeczpospolitej z 13 grudnia 2023 r., str. H7
Rafał Krysa, radca prawny i doradca podatkowy w Dziale Doradztwa Podatkowego BDO, biuro w Krakowie skomentował to orzeczenie dla gazety. Podkreślił, że komentowany wyrok WSA w Poznaniu należy uznać (niestety) za zasadny, zwłaszcza na tle treści powołanej w nim uchwały 7 sędziów SN z 19 listopada 2008 r. (sygn. akt II PZP 11/08).
Przedmiotem uchwały tej jest kwestia określenia „miejsca pracy” oraz kosztów związanych z działalnością tzw. pracowników mobilnych. Wynikają z niego następujące konkluzje:
- faktyczne miejsce wykonywania pracy może być inne, niż określone w umowie o pracę; w efekcie „stałe miejsce pracy” jest miejscem jej wykonywania;
- sposób określenia miejsca pracy musi być powiązany z rodzajem pracy, uwzględniając przede wszystkim konieczność przemieszczania się pracownika);
- „miejsce pracy” może być określone jako pewien obszar geograficzny, a nie tylko jako jedno lub kilka konkretnych lokalizacji, ale musi odzwierciedlać rzeczywisty stan rzeczy;
- „pracownicy mobilni” to wyłącznie ci, których praca polega na stałym przemieszczaniu się („miejsce pracy” to określony obszar geograficzny);
- „pracownicy mobilni” nie pozostają przy tym w podróży służbowej, jako że ma ona charakter tymczasowy, incydentalny i zazwyczaj krótkotrwały i nie przysługują im świadczenia związane z wykonywaniem obowiązków w ramach podróży służbowej.
Przekładając powyższe na grunt stanu faktycznego zawisłej sprawy należy uznać, iż w komentowanym wyroku Sąd prawidłowo przyjął, iż wykonywania pracy na poszczególnych budowach nie można utożsamiać ani z podróżą służbową ani z pracą mobilną, ponieważ za pracownika mobilnego uważa się pracownika pracującego w warunkach stałego przemieszczania się (podróży), dla którego podróż nie stanowi zjawiska wyjątkowego, lecz jest normalnym wykonywaniem obowiązków pracowniczych. Świadczenia te, jako niezwiązane z „podróżami służbowymi”, nie będą objęte zwolnieniem z PIT.
Sąd w sposób prawidłowy przyjął również, iż nie sposób w odniesieniu do pracowników wykonujących taki rodzaj pracy, jak przedstawiony przez wnioskodawcę we wniosku w opisie zaistniałym stanie faktycznym zastosować analogicznego rozwiązania, jak dla pracowników mobilnych i uznać, że zapewnienie bezpłatnego zakwaterowania pracownikom, leży wyłącznie w interesie pracodawcy oraz służy wyłącznie realizacji obowiązku pracowniczego tak, jak ma to miejsce w przypadku „pracowników mobilnych”.
Podsumowując zatem: jako że nie podlegają PIT wyłącznie świadczenia związane z podróżą służbową (zwolnienie z ustawy o PIT) lub związane z „pracą mobilną” (przysporzenie na rzecz pracodawcy, a nie pracownika), WSA w Poznaniu prawidłowo skonkludował, iż w przypadku wydatków na zapewnienie noclegów za granicą pracownikom wnioskodawcy, ich wartość będzie podlegała opodatkowaniu PIT, a pracodawca powinien skalkulować i odprowadzić na zaliczek na PIT także od wartości tych nieodpłatnych świadczeń.
Cały artykuł można przeczytać w Rzeczpospolitej z 13 grudnia 2023 r., str. H7