BDO W MEDIACH Budowa składnika majątku trwałego lub jego nabycia wymagającego dostosowania oprócz oczywistych decyzji inwestycyjnych związana jest również z określeniem czy inwestycja będzie sfinansowana ze środków własnych czy obcych – pisze na łamach Rzeczpospolitej Marcin Krupa, biegły rewident, Audit Partner w Dziale Rewizji Finansowej BDO.
W przypadku finansowania inwestycji środkami obcymi, niezależnie od przyjętych zasad rachunkowości, mamy do czynienia z pojęciem finansowania zewnętrznego a jednostka jest zobligowana do stosowania określonych zasad rachunkowości odnoszących się do ich ujmowania w wartości początkowej składnika majątkowego.
Regulacje ustawowe
Ustawa o rachunkowości podejmuje kwestie finansowania zewnętrznego, ograniczając się jedynie do ujęcia w art. 28 ust. 8. definicji ceny nabycia oraz kosztu wytworzenia środków trwałych (w tym w budowie) oraz wartości niematerialnych i prawnych, które powinny obejmować ogół kosztów poniesionych przez jednostkę za okres budowy, montażu, przystosowania i ulepszenia, do dnia bilansowego lub przyjęcia do używania, w tym również (i) niepodlegający odliczeniu podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy oraz (ii) koszt obsługi zobowiązań zaciągniętych w celu ich finansowania i związane z nimi różnice kursowe, pomniejszony o przychody z tego tytułu. W podobnym tonie wypowiada się Krajowy Standard Rachunkowości nr 11 „Środki trwałe”.
Standardy krajowe
Standard KSR dodatkowo podkreśla natomiast, że środki trwałe (ale również wartości niematerialne) dzielą się na składniki majątku, które co do zasady są kompletne i zdatne do natychmiastowego użytkowania i w takim przypadku ich wartość początkową ustalana jest w cenie nabycia (np. grunt) oraz takie, które wymagają dostosowania i w konsekwencji skorygowania ich wartości w cenie nabycia o koszty związane z ich dostosowaniem (wytworzeniem).
Standardy międzynarodowe
Nie inaczej kwestie ujmowania w wartości początkowej składnika aktywów kosztów finansowania zewnętrznego określa MSR 23 „Koszty finansowania zewnętrznego” czyniąc główną zasadą standardu regułę zgodnie z którą za koszty finansowania zewnętrznego, które można uznać za część ceny nabycia lub kosztu wytworzenia składnika aktywów, uznaje się wyłącznie te koszty, które można bezpośrednio przyporządkować nabyciu, budowie lub wytworzeniu dostosowywanego składnika aktywów. Dostosowywanego, czyli takiego który wymaga znacznego okresu czasu niezbędnego do przygotowania go do zamierzonego użytkowania lub do sprzedaży.
Podobnie jak w przypadku regulacji krajowych koszty finansowania zewnętrznego, zgodnie z MSR 23, stanowią odsetki oraz inne koszty ponoszone przez jednostkę w związku z pożyczeniem środków finansowych i mogą obejmować koszty odsetek ustalonych przy zastosowaniu odpowiednich standardów dotyczących instrumentów finansowych (MSSF 9), odsetek w odniesieniu do zobowiązań z tytułu leasingu ujmowanego zgodnie z MSSF 16, oraz różnic kursowych powstających w związku z pożyczkami oraz kredytami w walucie obcej, w stopniu w jakim uznawane są one za korektę kosztów odsetek. Ostatni z wymienionych punktów stanowi kluczową różnicę pomiędzy regulacjami krajowymi oraz MSR.
Cały artykuł można przeczytać w Rzeczpospolitej z 18 stycznia 2023 r., str. H8