BDO W MEDIACH Przy wyliczaniu limitu z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, a także nadwyżki ponad ten limit nie należy uwzględniać przychodów i kosztów ze źródeł, z których dochód nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo jest od niego wolny – wynika z wyroku WSA z Gliwicach, który opisuje Rzeczpospolita.
Rafał Krysa, radca prawny, doradca podatkowy w Dziale Doradztwa Podatkowego BDO, biuro w Krakowie komentując to orzeczenie na łamach gazety zwraca uwagę, że komentowany wyrok niewątpliwie cieszy i odczytywany powinien być jako racjonalizacji rozumienia określonych regulacji podatkowych, w szczególności w przypadku wątpliwości pojawiających się z uwagi na pewne „ułomności” w ich redakcji.
Istota rozstrzygnięcia sprowadza się do właściwego rozumienia zakresu odwołania z art. 15e ust. 4 ustawy o CIT do art. 7 ust. 3 tej ustawy, co istotne okazało się w przypadku podatników uzyskujących dochody zwolnione z opodatkowania osiągnięte z działalności prowadzonej na terenie SSE na podstawie stosownego zezwolenia. W ocenie Sądu odesłanie to ma charakter systemowy i – w konsekwencji – należy go rozumieć w ten sposób, że ustawodawca wyłączył koszty usług niematerialnych dotyczących działalności strefowej z zakresu normowania art. 15e ust. 1 ustawy o CIT.
Oznacza to tym samym, iż celem właściwego stosowania odesłania z art. 15e ust. 4 należało w pierwszej kolejności określić koszty usług niematerialnych dotyczące - odrębnie działalności strefowej oraz opodatkowanej – bezpośrednio lub w oparciu o stosowne klucze podziału – a także odrębnie: wartość przychodów z obydwu tych quasi-źródeł. Jak bowiem wskazano w uzasadnieniu komentowanego wyroku, „(…) ograniczenia w zaliczeniu do kosztów podatkowych kosztów finansowania dłużnego należy odnieść wyłącznie do dochodu podlegającego opodatkowaniu”.
Następnie – kontynuując argumentację WSA w Gliwicach - kalkulacja limitu z art. 15e ust. 1 ustawy CIT powinna zostać przeprowadzona wyłącznie na podstawie wartości przychodów i kosztów z działalności opodatkowanej oraz dotyczyć powinna jedynie kosztów usług niematerialnych dotyczących tej „części” działalności podatnika.
Powołane rozstrzygnięcie należy uznać za „krok w dobrą stronę” i to nie tylko w zakresie wykładni nieobowiązującego już art. 15e ust. 4 ustawy o CIT, ale również do obowiązującego nadal i konstrukcyjnie tożsamego art. 15c ust. 4 ustawy o CIT dotyczącego ograniczeń w zaliczaniu do kosztów podatkowych kosztów finansowania dłużnego oraz odsyłającego również i w tym zakresie do art. 7 ust. 3.
Cały artykuł został opublikowany w Rzeczpospolitej z 4 maja 2022 r., str. H7